En dan sta je op donderdagavond, op de dag van de begrafenis van Marcel Lapierre, opeens in zijn cave en daar staat Mathieu naast de pers waar 'le paradis' uitstroomt en dan wordt de oogst van 2010 dus gewoon verwerkt en dan ben je in een soort magisch schouwspel beland.
Tot in de New York Times is zijn necrologie te vinden. In en rond de kerk van Villié-Morgon zijn er schat ik zo'n 1500 man die middag om de man te eren waar iedereen zo veel aan te danken heeft, althans dat zegt eigenlijk iedereen. Na de gezangen en de woorden van onder andere de negentig-jarige Pierre Overnoy op naar de lokale kroeg waar de Morgon 2009 als enige op het menu staat. Na de lokale borrel met z'n allen naar 'Les Chênes', het domein van Marcel en Mathieu. En gewoon doen wat Marcel's wens was, een groot feest te ere van hemzelf en de vin naturel. Een handvol chef's die uitpakken, tonnetjes en flessen Morgon die we soldaat maken, muziek, verdriet en toekomst. Zeldzaam gevoel dat deze erfenis wel goed terecht zal komen, een zeldzaam fundament dat uit alle poriën ademt, een niet te beschrijven hoeveelheid warmte, vriendschap en kennis balde die avond samen.
Het niet te stelpen verdriet van Katsuma, de Japanse chef uit Lyon en grote vriend van Marcel zal nog lang op mijn netvlies staan. Het onwaarschijnlijke eten, wat 'even' voor 800 man wordt neergezet, om de gulheid van Lapierre nog wat aan te zetten. Bizarre vertoning met een eindbeeld van mythische proporties: 'papa, en nu gaan we verder spelen', aldus Mathieu in het condoleance-register, en daar stond hij, naast de pers, hij leek opeens 2 centimeter langer, met zo'n 100 vrienden om zich heen, en de oogst van 2010, zíjn eerste oogst, vloeide en vloeide. Vertrouwen. Op weg naar Arnaud Combier waar ik overnachten zou doe ik de autoradio aan en ik val in de eerste maten van Mahler 1, deel drie, Vader Jacob in mineur, mijn allerliefste symfonie. Kan er ook nog wel bij. Toeval? Laat me niet lachen.
Adieu Marcel, merci Marcel.
foto's 14 juillet 2009 'Les Chênes'
