Jeugd in beweging

Maandag 20 september, kwart over vijf arriveer ik in de Goudfazant. Voor wie deze plek niet kent, de Goudfazant is groot, hoog, basaal, licht en op een bepaalde manier energie-wekkend. Daar moest maar eens een Feng-Shui-grootheid heen. Kwart over 5 en ja hoe lang eigenlijk nog voor het verjaardagspartijtje van de Youth Food Movement? Overigens niet te hopen dat deze club ooit vanwege danige groei een telefoniste in dienst moet nemen. Jarenlang zelf gezongen, maar Youth Food Movement klinkt alsof het rijmt maar bekt voor geen meter. YFM dus vanaf nu, wie de term niet herkent is een sukkel, zoiets. Om zes uur is er een begin van een wijnbar op lokatie lijkt het. Alles wat koud hoort op kniehoogte, alles wat warm mag op de heerlijke hoge, diepe, donkere bar. Mijn bar deze avond, o heerlijke swung, als je naar achter reikt voor een glas en het lichaam dat jarenlange bar-ervaring verraadt. Ja, nee, het begint te dagen, nog even en 270 bezoekers en iedereen die zich vrijwillig uit de naad werkt willen wel een glaasje of een flesje of info of welke druiven of deze vind ik niet zo lekker of mag ik nog een andere proeven en dan is het opeens acht uur en zit iedereen en doet Sam zijn welhaast geëmotioneerde oproep en denk ik 't is goed zo. Hoe heerlijk kan je het hebben om de mensen die jij zo hoog acht, al die geweldige wijnboeren, te mogen presenteren aan een 3-honderdtal veelal jonge mannen en vrouwen die de enkele blaag daargelaten wél iets meer willen en verwachten van alles om ons heen, dat ding dat aardkloot heet en de hebbelijken en onhebbelijken die haar bewonen. Niet niks, leuk feest daar niet van, maar och daar doe ik het natuurlijk ook voor, de spirit, the body and the mind en hoe ja dit alles in balans te houden. En daarom is het niet zo maar wijn die Vleck importeert, maar wijn met een verhaal. Dank dank Samuel, Jiri en Geert voor het podium. Het was een memorabele Vin Nature avond voor Vleck, slechts dankzij de memorabele energie die ontstaat als gekken mensen bij elkaar schreeuwen om iets uit te dragen.

Conclusie van een zwager.

Hoe handig is het te laten zien wat je doet aan iemand die ver afstaat van de wijnhandel en alles wat daar omheen kronkelt. Zwager Michiel Goossens was de laatste vier dagen mijn chauffeur en tweede paar ogen en oren. Proeven om 11 uur 's ochtends sloeg de chauffeur helaas doch terecht over (ieder z'n vak...), maar de ogen en oren waren des te leerzamer. Niet omdat bijna alle wijn lekker was en hij dat beaamde, maar omdat hij l'esprit de travail' kon aanschouwen. De laatste avond hoorde ik opeens, 'jij zit in een niche Vleck' . Ja halleluja, dat wist ik nog niet. 'En die niche heeft een enorme energie en kracht, het lijkt wel of al deze mensen, wijnboeren, cavistes, eigenaren van wijnbarren, elkaar kennen. Voorbeeld. Diezelfde avond vroeg wijnmaker Bruno Duchène wat mijn naam ook al weer was. Na enig geMichiel ter Heide en het 'pardon hoe?' (mijn naam is voor de fransen onuitspreekbaar) zij ik maar weer Vleck. Waarop zijn liefje mij bijna om de hals viel, 'Ah Vleck!' riep ze, want ze was al in mijn nederige winkeltje in Amsterdam geweest, op aanraden van Arnaud Combier, het genie van Saint-Veran. Een vrouw die je in een gehucht in Zuid-Frankrijk ontmoet kent mijn winkel dus zo maar. En zwager fronste weer eens. Het lijkt wel of al deze mensen elkaar kennen of in ieder geval via via kennen. Die jonge jongen aan tafel deze avond, ik kon hem ook niet thuisbrengen tot hij vertelde dat hij in cave Auger, wellicht de beste wijnhandel ter wereld, werkte, en ja daar koop ik wel eens wat als ik in de buurt ben. Zodoende liggen de kaartjes van Vleck in Roquebrun en Banyuls, weet de medewerker van cave Auger waar hij vin nature liefhebbers heen moet sturen die in Nederland wonen, en verwijs ik mijn klanten door via dit blog of anderszins, naar de bars à vins, lieve of geniale wijnboeren en het restaurant met Castex, Lapierre en kornuiten op de kaart. En sta ik op laatste avond van deze ronde voor de zoveelste keer te discussiëren over boeren, stijlen, emoties in wijn of gewoon hoe goddelijke de 'Bulles' van Pascal Potaire zijn, met een onbekende maar ook weer een vertrouwde, deze eigenaar van 'le Xadic' in Banyuls (zie onder). En zo leeft en vibreert het, zoals mijn zwager constateerde, en gaan wij verder in Nederland met het verkopen van de enige en echte wijn, vinden wij, vin naturel natuurlijk.

Na de oogst

Alain Castex
Bizarre gewaarwording. We stonden voor de deur van de cave van Ghyslaine Magnier en Alain Castex. Castex is naast Marcel Lapierre een soort mentor van de vin naturel beweging. Er zijn de voorlopers, zij die begrepen voor dat anderen begrepen. Van Castex heb ik al jaren geleden dingen geproefd die ik onbegrijpbaar achtte. Eigenlijk ondrinkbaar. Wild, ruig, barbaars, boordevol niet uitgegist leven leek het, en niet lekker. Maar altijd werd er ook iets naast gezet wat 7 of 10 jaar voordien was gebotteld. En altijd was dat weer wonderbaarlijk lekker. Raimond vertelde dat op de laatste ontmoeting van de assocation des vignerons naturels Alain weer een soort van lezing gegeven had hoe echte puur ongezadelde wijn zich ontwikkeld in de loop van de jaren. Het fenomeen is veel en veel interessanter dan hoe 'conventionele' wijn zich ontwikkeld. De expressie van het terroir kan zich soms pas na jaren openbaren, het ultieme evenwicht bereiken kost soms tien jaar, en in de tien jaar kunnen wijnen werkelijk van ondrinkbaar naar hemels lekker gaan en weer terug. Goed we stonden voor de cave en zonet was de vierde dag oogst binnengekomen en we liepen de mini-pers bijkans omver. Onder de pers en plastic ton waar het 'vloeibare' Co2 langs de randen naar beneden stroomde. Alsof we terug waren in de middeleeuwen waar de dorpsgek idiote scheikundige experimenten uitvoerde. Achter deze bubbelende en bruisende ton was het een gecoördineerde chaos. De echte dorpsgek van Banyuls hielp een handje mee, de kelderknechten waren in de weer met slangen, gassen, tonnen, persen en in de wolkbreuk schoonmaken van alles wat gebruikt en hergebruikt moest worden. De hagelstenen kwamen uit de lucht vallen en er brak paniek uit, want de oogst was nog lang niet binnen en de grootste vijand van rijpe druiven is de hagel. Maar als een meester die de slagvelden overziet wierp Alain een blik naar buiten, en knikte dat het goed was. Niets aan de hand, deze kunnen de druiven echt wel hebben, lekker voor de grond, morgen een dagje niet oogsten, kan 't weer even opdrogen, en hij knipoogde naar me dat hij over 5 minuutjes tijd voor ons had. Grapjurk, doe rustig aan, volgens mij heb je nog wel wat te doen. En terwijl de hemel werkelijk uit de lucht kwam vallen gingen we door met het observeren van de spannendste dagen van een wijnboer. Le jus. Toen alle zojuist geperste druiven in de vaten waren gepompt of gedonderd was er eindelijk tijd voor glaasje uit het vorige jaar. De cameraploeg vertrok, we zaten op het houten bankje naast de jongeling uit de Auvergne die 1200 flessen maakte per jaar, en het wonder van wat wij die middag hadden gezien en wat het na een jaar is geworden werd tastbaarder dan tastbaar. Na nog een knipoog en we gingen, geld tellen om te kijken of we wat kunnen kopen. En zo onze klanten te laten delen in de wondere wereld van de vin artisanale et naturel en zijn grootmeesters. En ook grootmeesters leren, bijvoorbeeld te zorgen dat het ook na een jaar lekker is, zoals we proefden op het houten bankje en oh, lekker.

El Xadic del Mar

Nadat we eerst Collioure ontvluchtte vanwege de mini-treintjes met bejaarden vonden we uiteindelijk in Banyuls-sur-Mer Alain Castex, net bezig met de vierde dag oogst te verwerken. Later meer hierover. nu even over het fenomeen bar à vin. Ongeveer de buurman van Castex is El Xadic del Mar. Een bar à vin die Vleck dan toch maar zelf gaat neerzetten in het gehucht Amsterdam. Bij aankomst krijg je gewoon een glas wijn in je handen geduwd, niet zeuren, dit is wat er open staat. Vervolgens eet je kleine bordjes vis vlees en groente van de dag waarbij je de wijn bestelt waar je 4 euro meer voor betaalt dan als je diezelfde wijn koopt. Voor ons altijd leuk want je proeft nog eens iets uit de club wat je niet kent, was ik vergeten te zeggen dat het alleen over 'vin nature' ging? En als het later wordt en een verdwaalde wijnboer aanschuift bij de l'équipe de vendange, gaan we met ze allen wijntje raden. Flessen blind proeven en kijken wat je er van bakt. Alzo toch weer een geweldige ontdekking, die ik nog even voor me houd. Openen zo'n club in Amsterdam, jammer van de verdwaalde wijnboer en de oogstjongens en -meiden, maar die denken we er dan maar bij.

11 ,Avenue Puig del Mar, Banyuls-sur-Mer
tel: 0468888920

http://www.facebook.com/pages/Banyuls-Sur-Mer-France/El-Xadic-del-Mar/140513512638614?v=info

Le 'Oc' tave

Wat iedereen denkt, geweldig het leven van een wijnhandelaar. De hele dag overal wijnproeven en dan 's middags en 's avonds copieus dineren. Niet altijd. Ik heb nogal wat honger geleden in Frankrijk. Van eten weten ze maar van rust houden ook. En een wijnreiziger gaat toch meestal op zondag en maandag en route. Ga maar eens iets te eten vinden op maandag, à la campagne is dat bijna uitgesloten. Deze tip dus voor iedereen die in de buurt is van Bezier in de Languedoc. Le 'Oc' tave. Een schier ontvindbare table d'hote. Van te voren bellen of je mee mag eten, en dat kan dus ook op maandag. Eten van boereneenvoud maar goddelijk lekker. De ganzen lopen te kieren, de honden willen met je spelen, de kinderen juichen als het een beetje begint met regenen, en ik denk maar eens terug dat ik verzeilde in een Campanile hotel na een dag reizen waar ik nog net een tosti kon krijgen, en waar ze niet eens een drankvergunning hadden. Soms zit het dus wel mee. De Tomtom vind de Chemin de Sallèles. Een kilometer of 3 doorrijden en bij de gitaar naar rechts. Wel eerst even bellen.
L'Oc'tave, Chemin de Sallèles, Bédarieux, 04 67 95 45 25/06 10 43 19 54

Raimond le Coq

Of ik 5 september gezellig langskwam om de opening van zijn nieuwe bar à vin te vieren samen met bevriende wijnboeren. Ja gezellig, alleen bleek bij aankomst op 5 september in de vroege ochtend het te zijn gegaan om 4 september. En we hebben het hier wel over 1400 km van Amsterdam. Typisch Raimond. Geen nood, want de zondag was de after-party en zoals iedereen weet zijn die altijd nog leuker dan het feestje zelf, iedereen brak, je kent het wel. Zo vonden we ons met een bont gezelschap terug aan de L'Orbe, het riviertje wat Roquebrun doorkruist. Zingende Italiaanse pasta-verkopers, chansonerende franse wijnmaker, een triootje jazz, heel veel wijn en anderhalve lam. En dag was voor mijn zwager en mij al begonnen met een lunch onder een boom waar de vijgen uitvielen, dus dit was de tweede vijgenboom van 5 september.

De avond viel, Vleck had weer een nieuwe wijn ontdekt, Yvon Metras bracht z'n Jeroboam Ultime 2006. Een tripje research å la Vleck was begonnen.

's Ochtends om 7 uur sta je nog redelijk wezenloos op Weeze, het Ryanair/militaire/sfeerloze vliegveld net over de grens van Duitsland, 16 uur later, ontelbaar veel wijn later, anderhalve lam later, talloze liederen later, sta je in de netgeopende bar à Raimond en pakken de muzikanten onvermoeibaar wederom de trombone, contrabas en gitaar uit de hoezen en koffers. Onbetaalbaar gul wordt het gehucht Roquebrun in de vaart der volkeren vooruitgeduwd door deze Nederlander. Laat alle toeristen, zeker ook de Nederlandse, lekker kennismaken met Marcel Lapierre, Yvon Metras, Olivier Lemasson, met Pascal Potaire, Yannick, Christophe en al die ander briljante wijnmakers, met vin nature, in een omgeving waar deze wijn hoort, een omgeving van gulheid en gulzigheid. Kan Raimond ze vervolgens wijzen op het winkeltje in Amsterdam. Vive Raimond!

Smoeshaan

Zo hoor je nog eens wat. De Smoeshaan, het café van Charles, is vernoemd naar een toneelstuk waar de zojuist overleden Ton van Duynhoven zijn opwachting maakte. Als ik Charles mag geloven is het toneelstuk in Haarlem verboden, omdat onder andere Ton er rondliep, op het podium althans, met enorme penissen. Kan niet, toen niet. Maar goed, naar deze hit uit de jaren zeventig is het illustere café om de hoek van het Leidseplein dus kennelijk vernoemd. Wij vinden het allemaal best, zolang het maar blijft bestaan. Charles die gister aanschoof aan de Vleck-tafel, ach Charles die zou er zo maar mee kunnen ophouden. En dan? Wie is er dan verantwoordelijk voor het toch wel heel erg smakelijke eten. Diezelfde Marokkaan, die onze boot vol boeren in november ook versteld deed staan met de keuken uit zijn moederland. Och moge Charles 100 jaar worden en moge hij daarna de stok zorgvuldig doorgeven.